Van Dyslectische 'niksnut' tot Almelose kunstenares
Ik ben Jenny, kunstenares en woonachtig in Almelo (Twente). De meeste bezoekers van mijn Jenny Art website weten inmiddels wel wie ik ben, maar ik wil toch meer gaan schrijven over mijn werk. Hoe mijn kunst tot stand komt en waar ik bijvoorbeeld mijn inspiratie vandaan haal. Meer over mijzelf dus. Jenny. De persoon achter Jenny Art. En dat is best ironisch dat juist ík ga schrijven over mij. Benieuwd waarom? Vooral even verder lezen...
Wie is Jenny van Jenny Art?
Ik ben opgegroeid in Beilen (Drenthe) waar ik tot mijn 12e een ontzettend fijne jeugd heb gehad. Fijne ouders en een zusje waar ik heel blij mee ben. Mijn ouders vonden zelfontplooiing altijd heel belangrijk en ik heb altijd de ruimte gekregen om mijzelf te kunnen ontwikkelen. Ik had veel vriendinnen en ging met ontzettend veel plezier naar school. Eigenlijk een ontzettend beschermde omgeving zonder enige vorm van ellende.
Boekenallergie in mijn jeugd
Rond mijn 10e merkte ik wel dat ik qua leren niet zo heel best was. Elk jaar was ik weer verbaasd dat ik niet hoefde te blijven zitten, want als ik keek naar mijn 2 beste vriendinnen Joline en Esmee bleef ik ver achter. Toch zijn zij al die tijd goede vriendinnen gebleven en hielpen ze mij juist met de dingen die ik op school echt niet begreep.
Wanneer ik bij Esmee logeerde las zij mij zelfs voor uit de boeken “Hoe overleef ik”. Waar ik altijd heel hard riep “lezen is vet stom”, vond ik verhalen toch altijd bijzonder leuk. Mijn crea brein ging vanaf toen al snel met mij op de loop. Mijn boekenhaat groeide echter in die tijd enorm en ik werd ik ook echt een dwarse leerling. Schilderen en tekenen was totaal niet belangrijk op school dus daarmee kon ik ook niet shinen.
Pubertijd en creativiteit.
Waar mijn haat voor leren steeds groter werd, groeide mijn creativiteit. Zodra ik aan het tekenen, klussen of knutselen was, kwam mijn hoofd en onzekerheid tot rust. Dit was iets wat ik wel echt goed kon en ik begon mij daar logischerwijs ook steeds meer op te focussen.
Ik had geen zin meer om mijn best te doen op school, om daarna alsnog te horen dat het niet goed genoeg was. Pubertijd kwam om de hoek kijken en daarmee ook de onzekerheid “hallo faalangst”.
Erg ongelukkig op de Middelbare School
Een erg ongelukkige periode brak aan op de middelbare school. Mijn vriendinnen gingen allemaal naar het VWO en ik bleef achter op het VMBO. Ik deed ontzettend mijn best om 'erbij te horen' maar daardoor werd ik een heel irritant persoon. Ik ging volledig over mijn eigen grenzen heen. Het enige dat mij in die periode wel echt gelukkig maakte waren handvaardigheid en tekenen. Vooral mijn tekendocente, mevrouw van Vlijmen, zag dat ik aardig kon tekenen en zij gaf mij ook altijd wel het speciale gevoel dat ik destijds heel goed kon gebruiken.
Dyslexie op je 15e
In het derde leerjaar van de middelbare school moesten mijn vriendinnen helaas naar een andere locatie om daar het VWO voort te zetten. Ik was 'alleen' en de middelbare werd nóg lastiger. Toch was er een lichtpuntje, want mevrouw van der Laan was mijn nieuwe Nederlands docent. Al vrij snel begon zij over “dyslexie”. Als ik het mij goed herinner was zij met een studie bezig over dyslexie en zij vroeg mij of ze mij mocht volgen en mij laten testen op dyslexie. Ik hoorde het woord en kon mij herinneren dat ik een keer een aflevering op klokhuis was geweest over dyslexie en dat ik toen wel dacht “hé dat herken ik”.
Ongeveer een half jaar verder en ik had mijn dyslexie bewijs in de pocket. Man wat een openbaring was dat, ik voelde mij begrepen. Leren ging nu al een stuk makkelijker. Ik wilde het over een andere boeg en kreeg er ook wel lol in...
Geef vooral jouw (ongezouten) mening over dit artikel!
Want zoals je in deze persoonlijke blog hebt kunnen lezen, heb ik m'n hele leven een gruwelijke hekel gehad aan lezen en schrijven. Dat ik blog is dus compleet 'out of the box' voor me... Los daarvan vind ik het gewoon heel erg leuk om jouw feedback te lezen! Niet schromen dus en vooral een reactie achterlaten.
Reactie plaatsen
Reacties